آموزش مداحی و اشعار مذهبی

مثل دلتنگی یک رود که تنها می رفت
او فقط داشت به پابوسی دریا می رفت
 
داشت خورشید هم از طوس نگاهش می کرد
زائر آینه با شوق تماشا می رفت
 
صبح روزی که قدم بر سر این خاک گذاشت
آفتاب از قدمش بود که بالا می رفت
 
توی این دشت فقط یک گل مجنون روئید
آن هم آن بود که در حسرت لیلا می رفت
 
" اشهد ان رضا " را سر هر ماذنه برد
اینچنین عشق به هر گوشه دنیا می رفت
 
وقتی از زمزمه آمدنش می گفتند :
به خداوند خراسان دل مولا می رفت
 
چهارده مرتبه تکرار شد و فاطمه شد
و از آن پس همه گفتند: که زهرا می رفت..
 ***
آنقدر رفت که در ثانیه ها هم گم شد
بعد آنسوی زمان پنجره ای در قم شد
 
و همین زائره سبز زیارتگاهش
در پرواز به سمت حرم هشتم شد
 
گوشه چادر او روی سر قم افتاد
کآفتاب آمد و تاریکی شیطان گم شد
 
خاک قم عطر گل یاس گرفت و آنگاه
قم مدینه شد و او فاطمه دوم شد
 
یازده  کعبه به همسایگی اش آمده اند
یازده  مرتبه اینجا حرم مردم شد
 
جمع بودند در اینجا همگی تا اینکه
جمکران آمد و همسایه این خانم شد
**
لطف همسایگی اش بود؛ که احسان می ریخت
بر سر سفره او این همه مهمان می ریخت
 
بر لب حوض برای همه ماهی ها
مثل یک حوریه با دست خودش نان می ریخت
 
مثل ابری که پر از مرحمت زهرا بود
بر دل تشنه این باغچه باران می ریخت
 
از دل مشرقی ای او چه بگوئیم که تا-
پلک می زد همه جا صبح خراسان می ریخت
 
یا بگویییم که با یک نگه زهرایش
دور تا دور علی این همه سلمان می ریخت
 
یا سحرگاه که آیات خدا را می خواند
در صفوف حرمش سوره انسان می ریخت
**
دختری را که پدر هم به فدایش بشود
آمده بود فدایی رضایش بشود 
 
آمده بود کمی بار بلا بردارد
زینب قافله ی کرب و بلایش بشود 
 
آمده بود که زینب سر مقتل برسد
آمده بود که این بار فدایش بشود
 
رحمان نوازنی
 
*********************

 
با همه عزت و مقام آمد
باز هم خواهر امام آمد
با سلام و درود وارد شد
قم که آمد به احترام آمد
**
همه اش احترام می کردند
دسته دسته سلام می کردند
همه جا مهر بود و گل باران
حق او را تمام می کردند
**
هیچکس ناسزا نگفت به او
جز درود و ثنا نگفت به او
هیچکس وقت آمدن غیر از
آیه انمّا نگفت به او
**
در دلش حول و التهاب که نیست
دست او بسته در طناب که نیست
لرزه بر جان او نیفتاده
حرفی از مجلس شراب که نیست
**
خوب شد که سری به نیزه ندید
خوب شد هیچ حرف بد نشنید
خوب شد وقت دست و پا زدنش
نیمه جان برادرش نرسید
 
**
قم عجب میهمان نوازی کرد
تا ابد ماند و سرفرازی کرد
قم عجب کرد آبرو داری
کوفه با آبرو چه بازی کرد
**
ای امان از غریبی زینب
وای از غم نصیبیِ زینب
هیچ چشمی به شام و کوفه ندید
دل قرار شکیبی زینب
**
بس که همچون حسین محو خداست
درد و غم پیش چشم او زیباست
تا خدا همچو زینبی دارد
پرچمش تا همیشه پابرجاست

 
*********************

 
آئينه توحيد به قم مي آيد
يا خواهر خورشيد به قم مي آيد
نذر نفحات فاطمي اش صلوات
با آمدنش عيد به قم مي آيد
 *
هم زمزمه‌ي سبز بهاران با تو
هم روح بلند چشمه ساران با تو
از راه رسيدي و کويري تشنه
جنت شده، اي حضرت باران با تو
 *
تا خاک مرا سرشت، يا معصومه
روي دل من نوشت: يا معصومه
يک پنجره پرواز مرا خواهد برد
از صحن تو تا بهشت، يا معصومه
 
یوسف رحیمی
 
*********************

 
اى دختر و خواهر ولايت
آيينه ی مادر ولايت
 
بر ارض و سما مليكه در قم
آرام دل امام هفتم
 
معصومه به كُنيه و به عصمت
افتاده به خاك پايت عفت
 
در كوى تو زنده ، جان مرده
بر خاك تو عرش سجده برده
 
در قصر تو جبرئيل حاجب
زُوّار تو را بهشت واجب
 
گفتند و شنيده اند ز آغاز
كز قم به جنان درى شود باز
 
حاجت نبُوَد مرا برآن در
قم باشدم از بهشت بهتر
 
قم قبله ی خازن بهشت است
اين جا سخن از بهشت ، زشت است
 
قم شهر مقدس قيام است
قم خانه يازده امام است
 
قم تربت پاك پيكر توست
اينجا حرم مُطهَّر توست
 
گر فاطمه(س) دفن شد شبانه
نَبوَد ز حريم او نشانه
 
كى گفته نهان زماست آن قبر
من يافته ام كجاست آن قبر
 
آن قبر كه در مدينه شد گم
پيدا شده در مدينه ی قم ...
 
مريم به بَرَت اگر نشيند
اين منظره را ، مسيح بيند
 
سازد به سلام سَرو قد خم
اول به تو ، بعد از آن به مريم ...
 
روزى كه به قم قدم نهادى
قم را شَرَفِ مدينه دادى
 
آن روز قرار از مَلك رفت
ذكر صلوات بر فلك رفت
 
تابيد چو موكبت ز صحرا
شهر از تو شنيد بوى زهرا(س)
 
درخاك رهت ز عجز و ناله
مى ريخت سرشك ، همچو لاله
 
با گريه ی شوق و شاخه ی گل
بُردند به ناقه ات توسل
 
دل بود كه بود ، محفل تو
غم گشت به دور محمل تو
 
آن پير كه سيد زمان بود
رويش همه را چراغ جان بود
 
گرديد به گردِ كاروانت
شد پاى برهنه ساربانت
 
بردند تُرا به گريه هودَج
تا خانه موسى اِبن خِزرَج
 
ازشوق تو اى بتول دوم
قم داد ندا به مردم  قم
 
كاى مردم قم به پاى خيزيد
از هر در و بام گل بريزيد
 
آذين به بهشت قم ببنديد
ناموس خدا مرا پسنديد
 
قم شام نبود تا كه در آن
دشنام دهد كسى به مهمان
 
قم شام نبود ، تا كه از سنگ
گردد رخ ميهمان ز خون رنگ
 
قم كوفه نبود تا كه خواهر
بيند سر نى ، سر برادر ...
 
حاشا كه قم اين جفا پذيرد
مهمان به خرابه جاى گيرد ...
 
بستند به گرد ميهمان صف
قم با صلوات و - شام با كف ...
 
قم مهمان را عزيز خوانند
كى دخت و را كنيز خوانند؟ ...
 
«میثم» همه عمر آن چه را گفت
در مدح و مصیبت شما گفت
 
حاج غلامرضا سازگار